Ode aan mijn grootmoeder

Breien is een passie, al heel mijn leven. Ik leerde het van mijn grootmoeder. Die had 32 kleinkinderen en ze breide voor iedereen. Als je bij haar aanklopte met een zak vol wol en een breiverzoek, dan stond je in de wachtrij: eerst nog een pullover breien voor Leen, Mia, Erwin, Annemie, Klaas, ... en dan pas kwam jij aan de beurt, want alles werd netjes in volgorde van aanvraag gebreid. Maar lang moest je niet wachten, drie weken later was je pullover, alsook de pullovers voor Leen, Mia, Erwin, Annemie en Klaas, klaar.
Ik heb mijn grootmoeder altijd met breinaalden in haar handen gezien, ze breide van 's ochtends tot 's avonds en dat werd enkel onderbroken voor een partijtje paardjesspel met haar kleinkinderen.

50 jaar geleden

De restjes wol verdwenen in een kartonnen trommel,  zo'n grote met een deksel waarin men vroeger waspoeder verkocht. Dat rook nog eens heerlijk ook.
En dan waren we bij haar op vakantie en dan mochten we naar believen grabbelen in die grote trommel: wat een feest, zoveel garen, zoveel keuze! Onze poppen - waarmee ik voor zover ik me kan herinneren eigenlijk nooit speelde, ik was meer een lego- en een rolschaatskind - werden voorzien van een hele nieuwe garderobe want kleertjes maken was de hoofdactiviteit van ons poppenspel.

Daar is het begonnen, het duurt al vele jaren en het is nog steeds aan de gang. Ik heb altijd wel ergens steken op een naald staan. Tot voor kort breide ik alles met de hand maar door schouderproblemen staat dit - hopelijk tijdelijk - op een lager pitje en heb ik me een breimachine aangeschaft. Ik moet er wel nog leren mee werken, maar dat is een nieuwe uitdaging waar ik graag voor ga. YouTube wordt hierbij mijn nieuwe grootmoeder en wat ik leer van anderen, wil ik op mijn beurt verder doorgeven.